Արձակագիր, լրագրող, բլոգեր Սյունե Սևադան Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է․
«Լավ լուրեր կան, որ մի քիչ դառը նստվածքով են գալիս, իմ դեպքում էլ էդպես եղավ։ Հյուսվածքաբանական հետազոտության պատասխանները եկան. գոյացությունը չարորակ էր, որ ավելի անսպասելի էր՝ շատ ագրեսիվ տարբերակ։ Բայց, հավատալով բժշկիս, այստեղ բոլոր վատ լուրերն ավարտվում են, որովհետև ես այն բախտավորներից եմ, որ հասցրեց ազատվել խնդրից առանց լիմֆատիկ հանգույցների ախտահարման։ Հետո, գոյացության դիրքի հարցում ևս բախտավոր էի, որովհետև երիկամի վրա էր, ոչ՝ ներսում, երիկամից ախտահարվել էր մոտ մեկ սանտիմետր, միայն այդքանն է մասնահատվել, և գոյացությունը հեռացվել է ամբողջական, փոշեհատիկ անգամ չի մնացել։ Եվ ամենակարևորը՝ չարորակ գոյացության հիմքում կիստան է, ոչ թե՝ երիկամի հյուսվածքները, հետևաբար կարող ենք եզրակացնել, որ այս ամենի կրկնվելու հավանականությունը զրոյին մոտ է։
Կարերս քանդելու օրն իմացա պատասխանը՝ չնայած մինչև վերջին վայրկյանը երիկամիս քարի չափ փոքր, բայց ամուր հույս ունեի, որ գուցե բարորակ լինի։ Երբ արդեն տուն էինք վերադառնում, շփոթված էի։ Հետո մեքենայից նայում էի երկնքին ու հիշեցի, որ վիրահատության երկրորդ օրվանից սկսած, հենց սկսեցի քայլել, ես շպարվել եմ, սիրունացել, ձեռքս բռնել իմ դրենաժը, որի անունը դրել էի «Շանելի սումըչկա», և ճեմում էի հարկի միջանցքով մի քիչ կռացած, դանդաղ, բայց շատ համառորեն։ Ես այդ օրերի մեջ այնքան ուժեղ եմ եղել, որ հիմա, երբ ամեն բան արդեն իրոք ավարտվել է, թուլանալ չի կարելի։ Ճիշտն ասած՝ անգամ ժամանակավրեպ է։ Եղավ, փրկվեցի, անցավ։ Այս օրերի քաղցր դառնությունը դեռ շատ ինձ կփոխի, բայց սա հետոյի մարսելիք է։
Երբ բժիշկն ասում էր՝ սա շատ լավ լուր է, որևէ կերպ չէի կարողանում ընկալել։ Հիմա շատ դանդաղ սկսում եմ գիտակցել՝ ինչ է կատարվել հետս, ինչի միջով եմ անցել ու ինչ աստվածային կատարյալ ու անթերի սցենարով եմ ես փրկվել։ Մաման հասցրել էր ինձ տնեցիների համար նկարել, երբ պատրաստվում էի իմ Շանելի սումըչկայով գնալ միջանցքում քայլելու։ Նայում եմ ֆոտոյին ու դեռ չեմ հավատում, որ այս ամենն անցյալում է։ Հիմա տանն եմ, արդեն առանց կարերի, ուժերս օրեցօր վերականգնվում են։ Ամեն բան ավարտված է, մնում է երեքից վեց ամիսը մեկ պրոֆիլակտիկ ԿՏ անցնել, անհարմարություններից միայն սա կմնա։
Գրում եմ, որովհետև շատ կուզեմ իմ օրինակն ու պատմությունը ստիպեն ձեզ հոգ տանել սեփական առողջության մասին, թող դառնա բարի ու նուրբ հիշեցում՝ սեփական հոգուն ու մարմնին խնամքով վերաբերվելու համար։ Հավատացեք, երբ կյանքում հայտնվում ես մի իրավիճակում, երբ կոշիկ հագնելու համար քեզ օգնություն է պետք, օրերին ու ապրելիքին բացարձակ այլ կերպ ես սկսում վերաբերվել։ Չեմ ուզի՝ երբևէ սրանում համոզվեք սեփական մաշկի վրա։ Եկեք ուղղակի հավատացեք ինձ։ Հետո բացեք պատուհանը, մի քանի կում շնչեք սառը օդից ու հիշեք, որ կյանքից ավելի թանկ նվեր չկա։ Չկա ու չի լինելու։
Իմ կյանքի գարունը սկսենք մարտի մեկով։ Ու իմ նոր կյանքի ամեն օրվա մեջ ես սիրով ու շնորհակալությամբ եմ հիշելու բժշկիս՝ Նարեկ Րաֆֆիի Մելքոնյան-ին, որ կանգնած էր անթերի գծած սցենարի գլխավոր դերում։
Մի քիչ դառնոտ լավ նորությամբ, բայց ուրախությամբ, որ ես ապրում եմ, ես կամ։ Եվ սա հրաշալի է:)))»։
