ԽՈՍՈՒՅԹ
էս հնարանքից ո՞նց եմ զզվում` դժվարանում եմ բացատրել, բայց խորշում եմ սրանից այնպես ինչպես քթի խոռոչից հոսող լորձունքից։ Մինչդեռ, այն արտաբերում են աջից ու ձախից, վերից ու վարից...Չգիտեմ որտեղից, ուղեղիս ծալքից, թե՞ սրտիս փորոքից, ասես նախասրտից հոսղ վատառողջ արյուն, ինքնաբերաբար, դուրս է մղվում այս շինծու եզրույթը։ Ենթագիտակցությունս ունկերիս մեջ կոչնակի պես զարկում է`ոչ, միայն և միայն` ոչ, սա հայերեն չէ, սա հայեցի մտածողություն չէ, սա քաղքենիի ծնունդ է, ստիլյագ մտքի բարբաջանք, սնոբ բերանի արտաթորանք, բայց ոչ մաքրամաքուր, հայաշունչ մտքի արգասիք։ Բայց արի ու տես, որ կորոնավիրուսի պես, գրեթե լույսի արագությամբ, էս վարակը տարածվում է բերնեբերան, պղծում հայերենը։
Ուզածներն ի՞նչ է, ընդամենը մի մղում, որ ի ցույց դնեն նորաձև խոսելու կարողությունը, անսպառ մարմաջը խելոք երևալու, իրենց ինտելեկտի արշավն ընդեմ հայոց բառ ու բանի... Հետաքրքիր է, մինչև հիմա ո՞նց էինք յոլա գնում առանց խոսույթի։ Միթե՞, հայերենը չունի համարժեքը, միթե՞ հայերենը մեռել է, մեռնու՞մ է, թե՞ սպանում ենք...Թու՛.. Կարելի՞ է, չէ՞, թքել ամեն գարշանքից հետո... Մի կոռտոփ թուք էլ սպառնում է «նարատիվ» օտարաբանությանը...
Այո՛, լեզուն հղում ունի կոնսերվատիվ լինելու, քանզի այդ եզրույթի բուն իսկ իմաստը` լեզվի պահպանությունն է։
Արձակագիր Լևոն Ջավախյան
27.1.25թ.
