Ըստ եկեղեցական հայրերի ուսուցման՝ հուսահատությունը մեղք է, քանի որ մարդուն հեռացնում է Աստծուց՝ թուլացնելով նրա հանդեպ վստահությունը։
Հուսահատության գլխավոր պատճառն անվստահությունն է, որ Աստծո ողորմությունն իրեն չի հասնի։ Սուրբ Հովհաննես Ոսկեբերանն ասում է. «Ոչինչ այնպես չի ուրախացնում սատանային, որքան հուսահատությունը․ նա գիտի, որ զղջացող մեղքը ներվում է, ուստի՝ ջանում է մարդուն հուսահատությամբ կործանել»։
Իսկ Ս. Եփրեմ Ասորին վկայում է․ «Հուսահատությունը երկրորդ մահն է, որովհետև այն սպանում է հոգին դեռ կենդանի ժամանակ»։ Աստվածաշունչը մեզ մշտապես հորդորում է հույս դնել Տիրոջ վրա. «Երանի այն մարդուն, որ Տիրոջ վրա է իր հույսը դնում» (Սաղմ. 39:5)։
Հետևաբար, հուսահատությունը ոչ թե պարզապես թուլություն է, այլ՝ մեղք, որը տկարացնում է հավատքը։ Քրիստոնյայի ճանապարհը միշտ պետք է լուսավորվի հույսի լույսով, որովհետև Տերը «ողորմությամբ հարուստ է, իր մեծ սիրով, որով սիրեց մեզ» (Եփես. 2:4)։
Արագածոտնի թեմ
