Ինչպե՞ս անցան ընտրությունները Վրաստանում և ինչպե՞ս ընթացան դրանք ժողովրդավարական ճանապարհով, թե՞ եղե՞լ են էական գործոններ, որոնք ազդել են ընտրությունների ելքի վրա։
Կարծում եմ, որ դուք ծանոթացել եք այն արդյունքներին, որոնք հրապարակել են միջազգային դիտորդական կազմակերպությունները ողջ Վրաստանում, մեր կազմակերպությունը, մասնավորապես, Բազմաէթնիկ Վրաստանը դիտարկել է Վրաստանի արևելյան հատվածը, որտեղ էթնիկ փոքրամասնությունները կոմպակտ են ապրում:
Կարծում եմ, որ դուք ծանոթացել եք այն արդյունքներին, որոնք հրապարակել են միջազգային դիտորդական կազմակերպությունները ողջ Վրաստանում, մեր կազմակերպությունը, մասնավորապես, Բազմաէթնիկ Վրաստանը դիտարկել է Վրաստանի արևելյան հատվածը, որտեղ էթնիկ փոքրամասնությունները կոմպակտ են ապրում:
Մի խոսքով, ասեմ, որ Սամցխե Ջավախեթիում, որտեղ հայեր են ապրում, «Վրացական երազանքը» հաղթեց մոտ 90 տոկոս տարբերությամբ, բայց դա նշան չէ, որ բոլոր ժողովրդավարական արժեքներն ու չափանիշները հարգվում են, բայց առաջին հերթին, նշան է այն բանի, որ «Վրացական երազանքը» օգտագործել է ռեսուրսներ , այսինքն՝ ընդդիմությունը, ըստ էության մրցակցություն չուներ, ընդիմադիր կուսակցություն չկար, նրանք ակտիվ մասնակցություն չունեին ընտրարշավին ոչ թե բուն ընտրությունների օրը, այլ Քվեմո Քվարթլիում, որտեղ էթնիկական Ադրբեջանցիները կոմպակտ են ապրում, հատկապես Մառնեուլիի մունիցիպալիտետում, ընտրությունները ունեն պատերազմի տեսք ո, և չի կարելի ասել, որ այնտեղ ընտրություններն անցել են ժողովրդավարական նորմերին համապատասխան։
Պահանջը կձևավորվի, եթե ոչ այսօր, ապա մոտ օրերին մենք կտեսնենք ընդիմության դիրքորոշումները և ստատեգիան , հիմա ընդդիմությունը շոկի մեջ է և սկզբունքորեն պարզ է, որ այդպիսի վիճակում են լինելու, քանի որ ոչ ոք նման արդյունքների չէր սպասում:
Կասեմ, որ առաջին հերթին իրենք իրենց պետք է մեղադրեն, որ նախընտրական շրջանում պատրանքների մեջ էին ապրում, և այստեղ խնդիրը միայն իշխանությունների մասին չէ, այլ խնդիրն այն է, որ ընդդիմությունն ինքն է այդպիսին:
Սկզբունքորեն բոլոր հայտարարություններն արվել են ընդդիմության կողմից, սա փաստացի կարելի է համարել նախընտրական մրցավազքի մաս, քանի որ ունենք ՏԻՄ-ի ընտրություններ, որոնցում կընտրվեն խոշոր քաղաքների քաղաքապետերը, և սա եզակի շանս է , խորհրդարանական ընտրություններից մեկ տարի անց, եթե ընդդիմությունը կարողանա հաղթանակ տանել Թբիլիսիի, Բաթումիի, Քութայիսիի և այլ խոշոր քաղաքների ընտրություններում, ապա կարող ենք ասել, որ հաջորդ քայլը դեպի խորհրդարանական ընտրություններ ավելի հեշտ կլինի:
Զարմանալու կարիք չկա, քանի որ այս տարածաշրջանում բոլոր իշխող կուսակցությունները, որոնք երբևէ գոյություն են ունեցել, բոլորն էլ հավաքում են, ասենք, 70-ից 90 տոկոս ձայն։
Նախ՝ արտաքին գործոնը՝ հայ համայնքը հայ-վրացական հարաբերությունների պատանդն է:
երկրորդ՝ նրանք չեն ապրում վրացական տեղեկատվական դաշտում, այսինքն՝ քիչ են տեղեկացված , թե ինչ է կատարվում Թբիլիսիում, քանի որ շատերը չեն տիրապետում վրացերենին և սկզբունքորեն լսում են հայկական և ռուսական լրատվամիջոցներ։
Երրորդը՝ ընդդիմությունն այնտեղ ակտիվ չէ, և բնականաբար, նրանք չեն ճանաչում ընդդիմադիր կուսակցություններին կամ ընդդիմադիր կուսակցությունների առաջնորդներին։
Չորրորդ ընդդիմությունը, սկզբունքորեն, չի խոսում փոքրամասնությունների մասին և չի խոսում նրանց խնդիրների մասին, սա արդեն ավանդական է, այսպես եղել է վերջին 30 տարիներին.
Եվ սա դրախտ է տեղական իշխանությունների մանիպուլյացիայի համար, և նրանք լավ են զգում իրենց այս պարագայում:
Կարելի է ասել , որ այս մարզում շատ քիչ խախտումներ են եղել, բայց ըստ էության ընտրություններ չեն եղել, որովհետև չի եղել մրցակցություն և այլ քաղաքական կուսակցություններ չեն եղել, և միևնույն ժամանակ ընտրությունները անցել են վարչական ռեսուրսի մոբիլիզացիայի , վախի , մթնոլորտում, որը իշխանությունը սերմանել է Օտարերկրյա գործակալների մասին օրենքը ընդունելով և մենք՝ որպես հասարակություն Մոնիտորինգ իրականացնող կազմակերպություն բառիս բուն իմաստով այս օրենքի պատճառով դժվար ժամանակներ ապրեցինք։
Պահանջը կձևավորվի, եթե ոչ այսօր, ապա մոտ օրերին մենք կտեսնենք ընդիմության դիրքորոշումները և ստատեգիան , հիմա ընդդիմությունը շոկի մեջ է և սկզբունքորեն պարզ է, որ այդպիսի վիճակում են լինելու, քանի որ ոչ ոք նման արդյունքների չէր սպասում:
Կասեմ, որ առաջին հերթին իրենք իրենց պետք է մեղադրեն, որ նախընտրական շրջանում պատրանքների մեջ էին ապրում, և այստեղ խնդիրը միայն իշխանությունների մասին չէ, այլ խնդիրն այն է, որ ընդդիմությունն ինքն է այդպիսին:
Սկզբունքորեն բոլոր հայտարարություններն արվել են ընդդիմության կողմից, սա փաստացի կարելի է համարել նախընտրական մրցավազքի մաս, քանի որ ունենք ՏԻՄ-ի ընտրություններ, որոնցում կընտրվեն խոշոր քաղաքների քաղաքապետերը, և սա եզակի շանս է , խորհրդարանական ընտրություններից մեկ տարի անց, եթե ընդդիմությունը կարողանա հաղթանակ տանել Թբիլիսիի, Բաթումիի, Քութայիսիի և այլ խոշոր քաղաքների ընտրություններում, ապա կարող ենք ասել, որ հաջորդ քայլը դեպի խորհրդարանական ընտրություններ ավելի հեշտ կլինի:
Զարմանալու կարիք չկա, քանի որ այս տարածաշրջանում բոլոր իշխող կուսակցությունները, որոնք երբևէ գոյություն են ունեցել, բոլորն էլ հավաքում են, ասենք, 70-ից 90 տոկոս ձայն։
Նախ՝ արտաքին գործոնը՝ հայ համայնքը հայ-վրացական հարաբերությունների պատանդն է:
երկրորդ՝ նրանք չեն ապրում վրացական տեղեկատվական դաշտում, այսինքն՝ քիչ են տեղեկացված , թե ինչ է կատարվում Թբիլիսիում, քանի որ շատերը չեն տիրապետում վրացերենին և սկզբունքորեն լսում են հայկական և ռուսական լրատվամիջոցներ։
Երրորդը՝ ընդդիմությունն այնտեղ ակտիվ չէ, և բնականաբար, նրանք չեն ճանաչում ընդդիմադիր կուսակցություններին կամ ընդդիմադիր կուսակցությունների առաջնորդներին։
Չորրորդ ընդդիմությունը, սկզբունքորեն, չի խոսում փոքրամասնությունների մասին և չի խոսում նրանց խնդիրների մասին, սա արդեն ավանդական է, այսպես եղել է վերջին 30 տարիներին.
Եվ սա դրախտ է տեղական իշխանությունների մանիպուլյացիայի համար, և նրանք լավ են զգում իրենց այս պարագայում:
Կարելի է ասել , որ այս մարզում շատ քիչ խախտումներ են եղել, բայց ըստ էության ընտրություններ չեն եղել, որովհետև չի եղել մրցակցություն և այլ քաղաքական կուսակցություններ չեն եղել, և միևնույն ժամանակ ընտրությունները անցել են վարչական ռեսուրսի մոբիլիզացիայի , վախի , մթնոլորտում, որը իշխանությունը սերմանել է Օտարերկրյա գործակալների մասին օրենքը ընդունելով և մենք՝ որպես հասարակություն Մոնիտորինգ իրականացնող կազմակերպություն բառիս բուն իմաստով այս օրենքի պատճառով դժվար ժամանակներ ապրեցինք։
